เกษตรกรเป็นอาชีพที่มีความเสี่ยงสูง เนื่องจากการทำการเกษตรต้องพึ่งพิงปัจจัยทางธรรมชาติอย่างมาก เกษตรกรต้องประสบทั้งภัยธรรมชาติ น้ำท่วม ภัยแล้ง ฝนทิ้งช่วง ซึ่งเหล่านี้ถือเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้เกษตรกรส่วนใหญ่ยังคงยากจน มีหนี้สิน มีรายได้ที่ค่อนข้างต่ำ รายได้ไม่คงที่แน่นอน และบางรายต้องสูญเสียที่ดินทำกิน ดังนั้นภาครัฐจึงควรกำหนดนโยบายในการจัดการความเสี่ยงภัยให้เกษตรกรอย่างมีระบบและยั่งยืน ตั้งแต่เริ่มการเพาะปลูก การแปรรูป การตลาด และการจัดการระบบการเงิน

เมื่อไทยได้ก้าวเข้าสู่ประชาคมเศรษฐกิจอาเซียน หรือ เออีซี (ASEAN Economic Community-AEC) อย่างเต็มตัว จะเห็นได้ว่ารัฐบาล คสช. เร่งเดินหน้าพัฒนาโครงสร้างพื้นฐาน ระบบการขนส่ง ด่านศุลกากร และอื่น ๆ เพื่อรองรับการลงทุนในเขตเศรษฐกิจพิเศษ

ฉบับที่แล้ว ผู้เขียนได้พูดถึงสถานการณ์และความคืบหน้าของโครงการเขตเศรษฐกิจพิเศษในพื้นที่เป้าหมายต่าง ๆ และได้ตั้งคำถามต่อกระบวนการดำเนินโครงการ ซึ่งเป็นไปอย่างเร่งรัด ตัดตอน หรือกลับหัวกลับหางในขั้นตอนหรือกระบวนการที่สำคัญ โดยเฉพาะขั้นตอนการศึกษาผลกระทบทางสิ่งแวดล้อมและการมีส่วนร่วมของประชาชน ผ่านอำนาจพิเศษภายใต้คำสั่งคสช. มาตรา 44

ตลอดระยะเวลา10ปีที่ผ่านมากระแสการเรียกร้องให้กระจายการถือครองที่ดินเพื่อแก้ปัญหาการกระจุกตัวที่ดินได้มีมาโดยตลอด เนื่องจากกฎหมายภาษีโรงเรือนและที่ดินพ.ศ.2475 และพ.ร.บ.ภาษีบำรุงท้องที่พ.ศ.2508ที่ใช้อยู่ในปัจจุบันนั้นล้าสมัย ไม่สอดรับกับสถานการณ์ทางเศรษฐกิจ ซึ่งสำนักงานเศรษฐกิจการคลัง (สศก.)กระทรวงการคลังได้ออกมาให้ข้อว่า โครงสร้างรายรับของรัฐบาลมาจาก 1)ฐานรายได้ภาษีเงินได้บุคคลและนิติบุคคล 2)ภาษีมูลค่าเพิ่ม และ 3)ฐานภาษีทรัพย์สิน โดยสัดส่วนรายได้จากฐานภาษีทรัพย์สินมีเพียง1%